Koniec jednego początkiem drugiego, czyli moje życiowe rewolucje!

Uuuu, ale tu się zakurzyło, pora do Was poklikać :-)

Po dłuższej nieobecności wracam z dobrymi wiadomościami.
Otóż postanowiłam podążyć za swoją pasją i zająć się szyciem na cały etat. Zrobiłam coś co na pierwszy rzut oka mogłoby się wydawać szalone, a mianowicie rzuciłam dobrze płatną, bezpieczną i wygodną pracę w biurze (po ponad trzynastu latach!). Zrobiłam to nie będąc do końca pewną czy z szyciem mi się powiedzie, czy będę mogła jak to się mówi, z tego wyżyć.
Kiedy pół roku temu, gdy po raz kolejny wróciłam z pracy sfrustrowana i znużona mój mąż zapytał mnie czemu jeszcze się tam męczę zamiast zająć się na poważnie tym co robię na prawdę dobrze? W odpowiedzi zamaszystym ruchem puknęłam się w czoło "weź przestań przecież ja nie umiem szyć!". Bo szyjąc całe życie tylko dla siebie i bliskich właśnie takie miałam pojęcie o swoich umiejętnościach. Byłam przekonana, że szycie na miarę to coś kompletnie przekraczającego mój szyciowy poziom. Ale mąż mi wiercił dziurę w brzuchu i jakoś tak wzięłam jedno zamówienie, drugie, trzecie....
Pierwsze wyszło mi dobrze tylko na 80%, kolejne dużo lepiej, a przy kolejnych było już coraz lepiej. Po kilku miesiącach złożyłam w biurze wypowiedzenie i zaczął się czas wielkich zmian!
Przez cały styczeń trwała najgorsza zawierucha, czyli zamykanie spraw w pracy, przeprowadzka do nowego mieszkania, urządzanie pracowni, a także realizowanie już pierwszych poważnych zleceń dla "obcych". Nie było lekko, bardzo intensywnie, sporo też było nerwów ale jakoś przebrnęłam i dziś już pracuję jako domowa krawcowa :-)
Na zdjęciu jestem w mojej nowej pracowni, wyposażonej w ogromną szafę z półkami, na których spokojnie mieszczę cały mój zapas materiałów i dodatków. Mam też duży stół do krojenia no i moje maszyny, a zakup kolejnych w planach.
Z dnia na dzień zamówień mi przybywa a wraz z nimi wiary we własne siły i przekonania, że ta decyzja była słuszna. Stres też sam się już jakoś gdzieś ulotnił :-)
Wiem, że nie każdy może sobie pozwolić na taką życiową zmianę i zajęcie się zawodowo swoją pasją. Ja akurat miałam taką możliwość, ze względu na brak innych zobowiązań i dzięki ogromnemu wsparciu mojego męża i przyjaciół. Teraz każdy nowy dzień jest dla mnie nagrodą i z każdym dniem czuję się bardziej spełniona w tym co robię.
Oczywiście nie zamierzam zarzucić blogowania i pisania Waszych ulubionych tutoriali, po które tu zaglądacie. Myślę, że teraz nawet powinnam mieć na tą część mojej pasji więcej czasu :-)

A wracając do fotek, to mały reveal: tak moi znajomi myślą, że pracuję:

A tak mniej więcej wygląda to naprawdę :-)))

Nie jest to ani łatwe ani lekkie zajęcie ale jakże fascynujące i twórcze! Klientki mają różne pomysły i każdy projekt jest inny. Przy każdym ciuszku trzeba się inaczej nakombinować, a ja dodatkowo jestem taka, że zamiast sobie upraszczać to lubię komplikować :-)  

Znajomi pytają ile godzin dziennie pracuję i czy wyznaczam sobie godziny pracy, np. od - do. Nic z tych rzeczy, to niemożliwe. Pracuję cały dzień robiąc przerwy na obiad, zakupy, itepe. Zawsze na szycie poświęcałam każdą wolną chwilę i to się nie zmieniło, szycie wypełnia mi cały dzień. Nie zmuszam się do tego, po prostu to lubię i nie wyobrażam sobie już inaczej :-) 

Padają też pytania czy nie brakuje mi pracy w biurze, czy nie tęsknię. Że co??? :-))) no jakoś jeszcze nie :-))))

Pozdrawiam Was serdecznie i widzimy się w blogosferze :-)